Калі затрымлівалі кандыдатаў у прэзідэнты і ўдзельнікаў іх ініцыятыўных груп, іх былых калег, сяброў сям’і, гэта не выклікала здзіўлення, хаця бясспрэчна дадавала змрочнасці. Калі блакавалася дзейнасць культурніцкіх пляцовак, накрывала тупое пачуццё безвыходнасці, хаця і да яго мы ўжо звыклі за гэтыя дзесяцігоддзі. Зрэшты, так заўсёды: ты робіш тое, што лічыш патрэбным, і разумееш, што з «таго боку» табе хутчэй за ўсё раней ці пазней «прыляціць» і да гэтага трэба быць проста гатовым.