Стаматалогія ля Дома правоў чалавека штодня нагадвае пра тое, што прыехаў я сюды з часовай пломбай і ў любы момант магу застацца без яе, і тады ўсіх маіх грошай не хопіць на тое, каб… Але пра гэта лепей не думаць.
Першыя два дні я прасядзеў абкладзены чарнавікамі, пакуль не стала відавочна, што найлепшым прызначэннем гэтых чарнавікоў будзе данесці іх да як мага болей аддаленай сметніцы, дзе яны не будуць перашкаджаць мясцовым жыхарам пахам і нагадваць мне пра сваё існаванне.
У Вільні сонца. “Трэба будзе, як вярнуся ў Мінск, разабрацца з плямай у воку”, — дзеліцца мая калега па рэзідэнцыі. Выдатна, цяпер з плямай у воку трэба разабрацца таксама і мне, бо як я гэтую пляму раней не заўважаў.
Разам са згаданай калегай мы прыдумваем сінопсісы двух апавяданняў, якія абяцаем даслаць адно аднаму. Першае падазрона нагадвае Пялевінскі “Сарай нумар 12”, сюжэт другога руйнуе Вікіпедыя.
“Мой калега павесіўся толькі таму, што не меў у доме рэвальвера. Прынамсі, так ён напісаў у перадсмяротнай запісцы”. Харошы пачатак для твора, але за гэтым пачаткам мусіць ісці яшчэ які-небудзь тэкст. За два дні тэкст абрастае падрабязнасцямі маёй працы ў СМІ і ў выпадку публікацыі пачынае пагражаць судом, і нават не адным.
Раптоўна выратоўваюць цыганы. Трэба было такім дзіўным чынам выйсці з дому, каб адразу трапіць на закрытае афта-паці іх нацыянальнага фестывалю. Прымаюць як свайго. Паўтары гадзіны сярод ромаў выліваюцца назаўтра ў дзве главы тэксту няіснай кнігі. Уявім, што гэта глава 11. Папярэднія дзесяць вымалёўваюцца амаль адразу — далейшае знаходжанне на Сядзібе пачынае мець сэнс.
Па выніках у Мінск я вяртаюся з сінопсісам кнігі на 15 глаў, плямай у воку (пра якую ўзгадаў, калі пісаў гэты тэкст) і ўпэўненасцю ў тым, што чарнавікі былі не вартыя сметніцы, а яшчэ і маюць патэнцыял, калі апрацаваць іх удала. Чым і працягваю займацца.
Дзякуй ПЭН-цэнтру за магчымасць перазагрузіць галаву ў горадзе, дзе за два тыдні ні разу не пачуеш “Асцярожна, дзверы зачыняюцца, наступная станцыя”. Бо цяпер гэта працоўная назва кнігі.