Вільня. Два тыдні. Чужамоўе і чужалюддзе. Самае месца, каб пераглядзець, пераслухаць, перачытаць.
Зараз я праходжу другі год у Школе маладога пісьменніка. Мне падавалася, што сваю аповесць я завяршыў яшчэ ў сакавіку. У Вільню я ехаў, каб рэдагаваць, праводзіць касметычны рамонт, з кропкавым глыбокім умяшальніцтвам.
Касметычны рамонт сапраўды быў праведзены — і на гэтым усё. Астатняе я пераасэнсоўваў, спрабаваў злавіць рытм і бачыў усё больш і больш прабелаў і прагалаў.
Вільня. Два тыдні. У фэйсбуку на маёй старонцы яны прадстаўлены чатырнаццаццю допісамі. Там жа некалькі віленскіх вершаў. Усё падманліва шчыра, прэзентацыйна суб’ектыўна, часам рэзка, часам пяшчотна, часам не мне вырашаць як. У якасці прыкладу і адначасова працягу гэтай справаздачы — апошнія два лісты-водгукі з Рэзідэнцыі маладога літаратара.
24 красавіка
Вільня.
Перадразвітальны.
У парку на беразе Віліі квітнее сакура. Сапраўдная сакура. Квітнее.
Напэўна, я яшчэ вельмі няшмат бачыў у гэтым жыцці, але пакуль нічога не бачыў прыгажэй. Мне хацелася ўвабраць у сябе гэта ўсё… гэты водар, гэту немагчымасць ісці далей, бо навошта куды ісці, калі я ўжо ўбачыў жыццё. Сакура. Японцу, які ў Літве ратаваў яўрэяў, парушаючы ўсе законы гэтага абмежаванага межамі свету…
Чаму ў гэтым свеце яшчэ столькі нянавісці?..
Гэты сад/парк на беразе Віліі — памяць вялікаму чалавеку. Мне падаецца, такой і павінна быць памяць. Не назвамі вуліц, помнікамі, шыльдамі, музеямі, а вось гэтай імклівай і неахопнай прыгажосцю. Памяць пра жыццё павінна быць жывой.
25 красавіка
Вільня.
Апошні дзень.
Збіраюся 🙂 Здаецца, што назад вязу менш, чым сюды.
Сёння сонечна. У Мінску, мабыць, таксама. Не першы раз канвертую вясну.
Здаецца, усё атрымалася. Я не зрабіў столькі, колькі хацеў, але атрымаў больш, чым мог хацець.
Па-ранейшаму лічу, што 7 дзён у Рахаве з табой прайшлі б больш прадуктыўна.
Але вы ведаеце, як патрэбна адзінота? Не “прудкоўская” адзінота, а адзінота сярод. У гэтым пекле для мізантропаў, для людзей, якім патрэбна цішыня, для людзей, якія жадаюць знікнуць. Гэта адзінота б’е па вушах і па вачах і па далонях і ўрываецца ў тваю галаву, каб — не паверыце — усё там расставіць па сваіх месцах.
Сны пра Беларусь мне так і не сніліся. Мабыць, я не бачу ніякай Беларусі. Толькі бязмежны свет людзей, якім няма чым заняцца і яны дзеляць Зямлю.
Праз тры гадзіны (крыху менш) цягнік. Я вяртаюся. Я вяртаюся шчаслівы. Я вяртаюся дадому.
Чакайце.
Шчыра дзякую ўсім, хто падарыў мне гэты па-сапраўднаму прадуктыўны адпачынак.