“Іх кайданы і нянавісць разаб'юцца аб нашы танцы, песні і смех”.  Марыя Калеснікава  

"ленты на стволах и ветках помогают не сбиться с пути платьице красное в белом окне не один уже месяц сохнет и сохнет помогает в пути"    Дзмітры Строцаў  

“Гэта сапраўды вельмі страшна – імкліва губляць каштоўнасці, перш за ўсё, у галіне права, якія чалавецтва выпакутавала цягам сваёй гісторыі. Я б ніводнаму чалавеку не пажадала апынуцца пасярод дзікунскага свята беззаконня”. Сабіна Брыло

Быць сумленным чалавекам, любіць сваю краіну і людзей, развіваць культуру і падтрымліваць найвышэйшыя каштоўнасці – гуманізм, узаемававагу, свабоду – не злачынства, а гонар. І мы ганарымся.

“Нельга выціснуць з нас нашу культуру. Таму што ў яе аснове заўсёды нашы глыбінныя, першародныя ўяўленні пра дабро і зло. Усё тое, што аднойчы прыйшло да нас з дотыкам матчыных рук, з голасам бацькі, з першымі казкамі ды песнямі, і засталося назаўжды. Наўрад ці можна зраўнаваць гэта з асфальтам. А чым цямней, тым больш прыкметным і яскравым становіцца святло, на якое мы немінуча выйдзем”. Уладзімір Пугач

Культура не ведае межаў. Уяўленне не ведае межаў. Патрэба ў выказванні меркавання і ў свабодзе творчасці не павінна абмяжоўвацца ні ў якім разе. Сцены, выбудаваныя страхам, агрэсіяй, тэрорам, найперш аддзяляюць людзей ад саміх сябе і ад іншых людзей. За сценамі не бывае лета.

Што дапамагае нам не здавацца? Нашая зямля і тое добрае, моцнае, што мы атрымалі  ў спадчыну. Салідарнасць і непахіснае імкненне будаваць лепшае жыццё тут, дома. Азіраешся – а за спінаю выпаленая глеба, але мы ратуем сваю Беларусь, захоўваючы ў сабе, па часцінцы, і аднойчы складзем іх, каб атрымалася цэлае. 

“У чарговы раз збярэм сябе ў купку, разгарнем плечы, уздымем галовы і зробім чарговы крок наперад. Бо кожны учынак і кожны крок – гэта крок у будычыню. У лепшую будучыню нашай краіны і кожнага з нас”. Аксана Колб, рэдактарка “Новага Часу”  

Метафарай гэтага тыдня няхай будзе цытата з ліста Аляксандра Рэзніка, палітзняволенага: “Нядаўна на шпацыры бачыў дзьмухаўцы. Яны змаглі прарасці на маленечкім лапіку зямлі праз бетон…”   

“Калі адчуеш, што агонь ужо не сагрэе, калі вада замест праўды намывае толькі глею, калі паветрам дыхаць ты ўжо не мусіш, памятай: ты быў і застаешся дрэвам Беларусі…” (Belaroots, “Аднакарэнныя”)